बिमला पान्डे 

तिमी एउटा जमीन,तिमी एउटा सुन्दर माटो
आन्नद लाग्छ खाँदा आफ्नै ठाउँको आटो ।

म पसिना बगाउँदै छु तिमीमा रगत होईन् 
के लेख्नु खै तिमी जति सर्वश्रेष्ठ केँही छैन् ॥

सुन्दर बिरूवाको टिलपिलाउदोँ फूल हौं तिमी
अनेकौं लडाँईपछि टुक्रिएको जुन हौं तिमी ।

होलान् तिमीमा दागहरू अँगालौंला मायाले,
स्वर्गको आभाष दिलाउने छ तिम्रो छत्र छायाले ॥

समस्यासँग जुधेर तिम्रो काख मै मर्ने धोको 
परदेशको मोहले तान्यो,हरेक कुरा परिस्थितिले रोको ।

प्रकृतिको तिमी एउटा विचित्र बलिदान
श्रमले रङ्गाएर सदैव गर्नेछु तिम्रो मान ॥

सुर्य र चन्द्र जस्तै सधैं तिमी अटल रहनु 
आधुनिकतामा आएका बाधा तिमीले सहनु ।

अस्तित्व तिम्रो सङ्कटमा छ कसलाई के भन्नु,
हराउला कुनै दिन तर सपना मेरो देशभक्त बन्नु ॥