बिमला पान्डे 

खै के को वर्ष ,खै के को हर्ष,
गरिबीको दलदल ले हत्या नै गर्छ ।

उफ !  लाग्यो अब बर्खाको लर्को,
साहुको ऋणको व्याज नै चर्को ॥

चयनको निद्रा लिन पनि डर छ,
पानी ओइरिन्छ र पहिरो कताबाट झर्छ ।

परिवेश उस्तेै घरको चुहिने छानो,
श्रम नगरे पुग्दैन साँझ बिहानलाई मानो ॥

व्याथा कसलाई सुनाउँ दुःखी त छु नै,
अधुरो अबस्थाले गर्दा लेख्या रैछ रूनै ।

खबर सुन्छु, परिवार नै बने एउटै चिहान,
अतासिंदै जान्छ रात, कहिले हुन्छ सुनौलो बिहान ॥

मितेरी बन्यो समस्या, बाँधिए म यसैमा 
प्रकृतिले पनि थप चुनौती दिँदै छ त्यसैमा ।

मन भारी, थकान सङ्गै टिप्छु म एकएक गाँस,
कताबाट सोर्छ र  हुन्छु म छिन मै लास ॥

एउटा भको धर ढल्यो निभ्यो आशाको दियो,
बर्खा नामको विनाशले सिङ्गो परिवार नै लियो ।

भोग्नु पर्छ दुःखीलाई दुस्खले कहिले छोडे्न,
के लिएर आएछु भाग्यले पनि मेरो गति मोडे्न ॥