बिमला पान्डे

न म एउटा धुप हुँ ,

यति बुझ्नु तिमी 

म एउटा रूप हुँ । 

खै किन कहिले किन मेटिन्न,

जति खाेज म नजिक भेटिन्न ॥

उज्यालोले मलाई अंगालो हाल्छ ,

सुर्यले पनि पनि त एक्लाे   भनि गिज्याउन थाल्छ ।

तिमी जम्छौं मस्त निद्राकाे सिरानीमा,

म एक्लै छु जहिले सुनौलाे बिहानीमा ।। 

थाेरै समय देउ,उठ नियालेर हेर , 

धामले तिमीलाई बाेलाएछ अब त काेल्टे फेर् । 

सुन्दर डाँडा पाखा म हेर्दै हराउँन्छु ,

कोँही त साथी बन भन्छु निकै डराउन्छु ।। 

थोरै पाइला चाल तिमी म तिमीलाई जगाउन्छु ,

स्वच्छ हावाकाे लहरसंगै आनन्दमा बगाउन्छु ।

अस्तित्वमा छु हराउदिन तिमीले खाेज्नु ,

मनकाे बह पाेख्नु परे सुनाैलाे किहान राेज्नु ।।