बिमला पाण्डे

शरीर भन्दा पहिले मन थाक्छ,
केहि गर्ने आश मनले राख्छ ।

जलेका सपना खरानी बनेर उडिरहे,
जिन्दगीको बाटोमा बेसाहारा गुडिरहे ॥

बन्द कोठा भित्र रूवाईको बास,
लाग्छ सदाका लागि रोकिदिउँ सास ।

मुस्कान नै बन्यो अनुहारको पर्दा,
आफैसँग लुक्दै छु परिस्थितिले गर्दा ॥

कहिलेकाहीँ त जितको मुख देख्न पाउँ,
पिडाको बोझ लिएर कताकता जाउँ ।

मन भारी पोलिरहेछ छाती,
लुटियो निद्रा भन्ने लाग्दैन राती ॥

जिवन चल्दै छ न गलत न सहि,
भबिष्यको चिन्ता  आज मै रहि।

पाइलापाइलामा जाग्छन्न सुनौँला आशा पनि,
थाँहा छैन कुन भोकले टिपिन्छन्न गाँसपनि ॥