बिमला पाण्डे
 खै के वित्यो, वित्दै थियो, वित्ने थियो । 
रित्तो गोजिमा पनि बालापन खुशीले जित्ने थियो । 

 नसोध के गुमायौँ  
सुनौलो बालापन गुमाए । 
गाउँ गुमाए विरानो सहरमा छु,
 आफ्नो भन्नी कोही छैन लाग्छ एक्लो नहरमा छु ॥ 

 देश गुमाए परदेशमा छु ।
 सिरानी राखेर रूने काख गुमाए एक्लै रूदै छु, 
हजारौंँको भिडले धेरिएको म खै किन एक्लो हुँदै छु ॥

 अगन्य छन् पीडाहरू 
 लाग्छ छातीमा कुनै ढुङ्गाले थिची रहेछ, 
तनावको बोझ आशुले मिचि रहेछ,
 समयले यसरी कोल्टे फेरेयो कि 
 म आफ्नो गन्तव्य नै विर्सिए ॥ 

 अब टुङ्गिन्छ विस्तारै जीवन, 
अनि म आफै पनि यतै कतै हराउने छु, 
आफू हराएको खुशी मा म आफैँ रमाउने छु ॥