बिमला पाण्डे

तिमी त्यो पात्र हौँ  
जो बाहिर हाँसेर भित्र रूदैँ छ,
बिहान उठेपछि मुहार  पीडाले धुदैँ छ । 

न आतिनु तिमी,
थोरै थोरैले नै धेरै रूप लिन्छ हो, 
आटेर लाग तिमी भाग्यले पनि साथ दिन्छ हो ॥ 

के भो
जिवन हार जित्तको खेल न हो,
तिमी कहिले हारदैनौँ नयाँ अनुभव बटुल्छौँ, 
तिमी कहिले जित्दैनौँ नयाँ मौका पाउँछौ । 

थाहाँ छ !
तिमी सक्दो गरिराछौ,
सफलता खोल्दा ठक्करले मरिराछौँ ॥ 

आशा राख न,
भेलि नयाँ किरणसगँ उज्यालो हुनेछ,
लम्किएका पाइला यता उता ढगमाउन्न नदिनु,
बा आमाको उमेर ढल्कदै छ यो कुरा मनमा लिनु । 

लाग तिमी लाग,
जाग तिमी जाग,
आफूलाई बिर्सेर अरूसँग नभाग, 
आफुलाई कहिले अरूसँग नदाज् ॥